سپهر منتظر بود تا بهار بیست سالگیش برسد
ولی نگذاشتن مثل خیلی از سپهرهای که بهار بیست سالگی خود را ببینند.
به امید اینکه که شاید این بهار بهتر از بهار نوزدهم باشد.
کوتاه جمع شد تمام نوزده بهار زندگی اش
از دوشنبه ای نگران
چهارشنبه ای توام با امید
پنچ شنبه ای مرگبار و جمعه ای که تمام چشم‌هایم را به خون نشاند
چشمهایی که بسته شد وزیبایی هایی که دیگربه چشم نمی آمدند